--- tous droits reservé ---

Voor het eerst ter wereld is een geneeskundig proefschrift door een promotiecommissie goedgekeurd, met daarin parental alienation theorie (over ouderverstoting). Op zichzelf een mijlpaal en je kunt verwachten dat opname zal volgen van het parental alienation syndroom in de officiële classificatie Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) …

Le syndrome d’aliénation parentale

Hier alvast de kernpunten van de in ingewikkeld Frans gestelde conclusie. Het is slechts een voorschot op de volledige officiële vertaling in het Nederlands, die ongetwijfeld komen zal:

1. Over het ouderverstotingssyndroom:

   Het syndroom van ouderlijke vervreemding is de beïnvloeding door één van de ouders om de kinderen medeplichtig te maken aan het uitschakelen van de andere ouder. Deze diagnose laat ons de werkelijkheid zien die meer en meer gezinnen na een scheiding doormaken. Met deze diagnose kan ernstig emotioneel misbruik worden opgespoord. Het is belangrijk om het bestaan van het syndroom te (er)kennen. Het syndroom is in de tachtiger jaren beschreven door Richard Gardner en wordt steeds vaker genoemd in de media en in rechtszalen. Nu kan men een standpunt innemen in het belang van allen, zonder zélf gemanipuleerd te worden.

   De kinderen die in het conflict worden betrokken zijn de eerste slachtoffers. De psychosomatische gevolgen voor hun toekomstig leven zijn nog nauwelijks bestudeerd. Maar het lijkt erop dat deze behoorlijk zijn.

2. Over het kind:

   Voor het kind is de vervreemde ouder uit zijn familie verbannen. Deze uitsluiting vormt een gevaar voor de veilige basis van de samenleving. Als aan de vervreemde ouder en het kind de familie ontvalt en zij raken verstild en geïsoleerd in de samenleving, dan is een goede ruggesteun van de omgeving onmisbaar om geestelijke (en fysieke) instorting tegen te gaan.

3. Over het tegengaan van ouderverstoting:

   Via diagnose tot preventie komen, dat is de enige werkzame therapie en zonder bijverschijnselen. De informatie, de vrije communicatie over dit onderwerp en multidisciplinair werk, zijn de beste wapenen tut dusver, voordat de rechtbanken zich reorganiseren.

4. Over de zorg van ouders voor het kind:

   Nog voordat een gezin opnieuw wordt samengesteld, dient een ouderschapsplan tot stand te komen, om ouderverstoting tegen te gaan. Tegenwoordig gaat het om meerdere aspecten en niet alleen voor gehuwden. Het goede aan deze tijd waarin het kind voorop staat (of slachtoffer mag zijn), is dat hieraan hoge eisen worden gesteld.

   Een goede ouder zal niet alleen zorgen voor de materiële en emotionele veiligheid van het kind, waardoor het zelfvertrouwen krijgt. Een goede ouder stelt het kind ook in staat de banden met de andere ouder te ontwikkelen en daardoor zijn sociale betrekkingen.

5. Over de geformuleerde uitdaging van preventie:

   In een wereld waar de wetten van de jungle de overhand hebben, wordt machtsmisbruik algemeen, net als de belangrijkste menselijke verwondingen. De uitdaging om tot preventie van ouderverstoting te komen is een blijvend krediet. Maar de arts, is hij niet vooral een weldoener die in de mens en zijn evolutie gelooft?

Lees de néderlandstalige studie

Vaderverstoting en loyaliteitsproblemen bij jongeren

Contact: Bert Kerkhof

het oorspronkelijke Frans:

Le Syndrome d’Aliénation Parentale décrit un processus d’emprise de l’un des parents sur les enfants, dans le but d’éliminer l’autre, et ce, avec la complicité des enfants. Ce diagnostic appréhende la réalité que de plus en plus de familles traversent après un divorce et permet de dépister un abus émotionnel grave. Au-delà de la controverse, il est important de connaître l’existence de ce Syndrome, décrit initialement par un médecin, évoqué de plus en plus souvent via les médias, les cours de justice pour savoir exactement de quoi il retourne et pour se positionner dans l’intérêt de tous, sans se retrouver soi-même manipulé.

Par leur participation à ce conflit, les enfants sont les premières victimes, et les conséquences psychosomatiques sur leur vie future commencent à peine à être étudiées, mais promettent d’être redoutables.

Le parent aliéné est quant à lui mis au ban de sa famille, et cette exclusion se profile dangereusement au sein de la société dans laquelle il évolue, comme une extension tacite. Un bon soutien de l’entourage est indispensable pour éviter l’effondrement psychique (et physique) de la personne.

La prévention par le diagnostic est la seule thérapeutique probante et sans effet secondaire…L’information, la communication libre sur ce sujet et le travail pluridisciplinaire sont les meilleures armes dans l’attente que les tribunaux s’organisent.

A l’heure de la famille recomposée, le Syndrome d’Aliénation Parentale lance à la société le défi de redéfinir la parentalité. Elle revêt aujourd’hui des aspects multiples, et elle n’est plus superposable à la conjugalité. L’ère de l’enfant-roi (ou de l’enfant victime) a le mérite de rendre cet exercice plus exigeant. Le bon parent sera celui non seulement capable de répondre aux besoins de sécurité matérielle, affective, de développer l’estime et la confiance en soi de son enfant mais aussi celui apte à maintenir les liens avec l’autre parent, et par làmême les relations sociales de son enfant.

Dans un monde où la loi de la jungle prévaut, les abus de pouvoir sont généralisés, et les blessures personnelles majeures, relever le défi de la prévention du SAP est une gageure. Mais le médecin n’est-il pas avant tout un philanthrope qui croit en l’homme et en son évolution ?

Internet Publication of the French report

Medical science thesis on the parental alienation syndrome

Reactie