dinsdag 19 mei 2009

Claim na geruchtmakend Bolderkar drama

VLAARDINGEN - De geruchtmakende Bolderkar-affaire uit 1988 krijgt na eenentwintig jaar een vervolg. De 25-jarige Elise Watts is éen van de veertien kinderen die bij hun ouders werden weggehaald. Zij begint een bodemprocedure tegen de nederlandse staat en medisch kinderdagverblijf de Bolderkar.

Zij wil excuses en een schadevergoeding van het justitie apparaat en ook van de jeugdinstelling in Vlaardingen, wegens het leed dat haar destijds is aangedaan. Veertien kinderen die daar in de crèche zaten, werden in 1988 van de een op andere dag bij hun ouders weggehaald en uit huis geplaatst. Hun vaders werden gearresteerd. In 1988 zat zij daar op de crèche en werd van de een op de andere dag uit huis geplaatst. Haar vader werd gearresteerd. Eenentwintig jaar later wil zijn dochter genoegdoening.

  Elise Watts

Genoegdoening

Als peuter van drie jaar werd Elise in 1989 langdurig gescheiden van haar vader, die evenals dertien andere ouders ten onrechte werd beschuldigd van incest. Verschillende vaders werden opgepakt op grond van omstreden psychologisch onderzoek door de leiding van de crèche, waarbij incest zou zijn vastgesteld. Niemand werd veroordeeld. Volgens haar advocaat Dirk Vermaat is Watts getraumatiseerd door de gebeurtenissen in het verleden en heeft ze haar hele leven last gehad van de uithuisplaatsing. “Ze heeft nog heel vaak herinneringen en is ook onder behandeling geweest.” Elise wil vooral erkenning voor wat er fout gegaan is. Vermaat spreekt van een unieke zaak. “Het is nooit gebeurd dat een door de kinderbescherming uit huis gehaalde peuter later genoegdoening eist. Watts heeft er alle reden toe. De psychische schade is groot.”

Tiental ouders

De Bolderkar zette de vaders in het beklaagdenbankje op basis van beschuldigingen met behulp van de zogenoemde 'poppenmethode'. Elise had een lichte lichamelijke handicap. Daardoor viel ze regelmatig om en had ze vaak blauwe plekken. Haar moeder zat destijds in een psychiatrische inrichting. Samen met haar vader woonde ze daarom bij een oom en tante in Vlaardingen. Een orthopedagoge van medisch kinderdagverblijf de Bolderkar vermoedde dat er meer aan de hand was en ondervroeg haar, hoewel ze daar geen adequate training voor had gehad. Ze hanteerde daarbij een interviewtechniek waarbij gebruik wordt gemaakt van speciaal ontwikkelde poppen met geslachtsdelen. Als het kind de ogen aanraakt, vraagt de onderzoeker: wat kan je ermee doen. Het kind zegt dan bijvoorbeeld: slapen of kijken. Die vraag werd ook gesteld over de geslachtsdelen. Zo werden kinderen aangezet om te vertellen over sexueel misbruik. Vooral op grond van die bevindingen werd de conclusie getrokken dat de vader het kind seksueel misbruikte. Met hem werd niet gesproken, met familie en artsen evenmin. Elise en haar ouders waren slachtoffers van de crèche medewerkster. Justitie trad niet tegen het medisch kleuterdagverblijf op. Nam de beschuldigingen van de Bolderkar zelfs serieus en ging onmiddellijk tot actie over: een tiental ouders werd gearresteerd en uit de ouderlijke macht ontheven, ook vader Watts. Oom en tante kregen thuis te horen dat Elise op een ook voor hen onbekende plaats was opgevangen.

Vlucht

Dirk Vermaat vertegenwoordigde ook de vader. Hij bekende indertijd incest om zo snel mogelijk psychische hulp te krijgen. Er werd hem voorgehouden dat hij hierdoor strafvermindering zou krijgen. Door de harde verhoor-methodes zwichtten in eerste instantie drie vaders onder de druk. Zij bekenden incest die zij niet hadden gepleegd. Allen kwamen later op hun verklaring terug. De rechter vindt de poppen-methode geen wettig bewijs. De orthopedagoge die de kinderen interviewde bleek niet goed opgeleid en was niet bevoegd om diagnoses te stellen. Ze had te snel en onzorgvuldig gewerkt. In rapporten is geconstateerd dat de onderzoekers te gedreven op zoek waren geweest naar incest. Eric werd in 1989 door de rechtbank vrijgesproken. Toch zou het nog vele maanden duren voordat Elise weer naar huis mocht. Justitie was in hoger beroep gegaan en de kinderbescherming vond het daarom beter haar nog een tijdje in een tehuis te houden. Uiteindelijk zou Elise's vader vrijuit gaan. Maar omdat hij door alle gebeurtenissen niet stabiel genoeg meer was, mocht hij niet meer voor zijn dochter zorgen. Elise heeft de rest van haar jeugd bij haar oom en tante gewoond. Haar vader had geen vertrouwen meer in de Staat. En wilde niets meer met de Nederlandse autoriteiten te maken hebben. Watts zegt dat de affaire hun hele leven heeft bepaald. Haar vader heeft haar niet meer opgevoed, ook niet na diens vrijspraak. Hij was er te zeer door van streek. Hij verhuisde na zijn vrijlating naar Engeland, naar eigen zeggen was dat een vlucht. Twee jaar na de beschuldigingen werden dertien zaken tegen andere vaders geseponeerd wegens gebrek aan bewijs.

Aanklacht

Elise werd elke dag uit de crèche opgehaald door haar vader, en dan ineens niet. Haar vader was de eerste tegen wie justitie een proces begon. Zij was toen vier jaar oud. Nog altijd is zij aangedaan door de gebeurtenissen. Tegen RTV Rijnmond zegt ze: “Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik door twee vreemde mensen werd meegenomen en naar een groot en vreemd kindertehuis werd gebracht. Er werd mij niets verteld. Ik kende daar niemand. En dan ben je daar bang en zonder iemand om je heen. Je weet niet waar je bent, je weet niet waar je vader is. Ik dacht, waar is mijn vader, waarom komt mijn vader me niet ophalen?”. Door de affaire is ze haar vader kwijtgeraakt en ze heeft nog jaren met de angst geleefd, dat ze opnieuw zou worden weggehaald. Zij heeft er na 21 jaar nog nasleep van. Nooit kan zij het helemaal vergeten en naast haar neerleggen. Elise zegt dat de affaire een zwarte schaduw over haar jeugd heeft geworpen. Filmmakers Jan Louter en Rob van Olm maakten een documentaire over Watts. Elise vertelt het verhaal in de documentaire Smeulende Resten, die donderdagavond voor het eerst wordt uitgezonden door de regionale zender RTV Rijnmond.

  Eric Watts

Watts is vol woede en verdriet dat dit haar en vooral haar vader is aangedaan. Boos is ze nog steeds. “Eigenlijk word je alleen maar bozer en bozer”. Zij neemt het de mensen kwalijk, die het hebben aangericht. Elise wil dat een dergelijke aantasting van de rechten van de mens nooit meer kan gebeuren. Zij vindt het belangrijk dat dit aan de kaak wordt gesteld. En zette vandaag een stap die ze al heel lang wilde zetten. De nu 25-jarige uit Schiedam heeft na 21 jaar een aanklacht ingediend. Haar advocaat Dirk Vermaat heeft nu twee dagvaardingen uitgestuurd; naar justitie en naar de jeugdinstelling waarin de Bolderkar is opgegaan. Daarin eist hij de verklaring van instanties dat ze fouten hebben gemaakt. Vermaat: “Het is verbijsterend dat noch justitie noch de Bolderkar excuses aan Watts hebben aangeboden.” De familie wil een schadevergoeding van enkele tienduizenden euro's. “Maar het is mij niet om het geld te doen”, zegt zij tegen RTV Rijnmond. Hoe hoog de schadeclaim uitvalt, weet hij nog niet, maar het gaat niet over tonnen. Vermaat zou het liefste zien dat het níet tot een rechtszaak komt, maar dat justitie toegeeft dat ze fout zat en de zaak schikt. De landsadvocaat geeft vandaag geen commentaar.

Dirk wil ook bij TriviumLindenhof een claim indienen. Een woordvoerder van TriviumLindenhof, de jeugdinstelling die juridisch aansprakelijk is, noemt de zaak ‘spannend’ en ‘bijzonder’: “Inhoudelijk kunnen wij nog niet reageren”. Wattss heeft dit nodig, zegt Vermaat, om een punt achter de zaak te kunnen zetten. Die verklaring dient ook als basis voor het vaststellen van een schadevergoeding. Elise: “De instelling heeft nooit erkend dat zij fouten hebben gemaakt en ik vind dat zij dat alsnog moet doen. Op die manier hoop ik het een plek in mijn leven te kunnen geven.”

De zaak krijgt veel aandacht in de pers.

Kinderbescherming?

Een bezorgde krantenlezer vraagt aan de tweede kamer en aan rechters familierecht naar aanleiding van deze zaak eindelijk eens wakker te worden. Ook nu nog worden kinderen bewust gemanipuleerd en vervreemd van hun eigen vaders. Eenvoudige politie agenten laten hun oren hangen naar een zogenaamde deskundige, die niet goed opgeleid is voor waarheidsvinding en kiezen daarmee voor de verkeerde kant. Leiding van justitie treedt daar onvoldoende tegen op, gaat juist met hen mee. Geachte rechters trappen er niet altijd in, maar zijn vaak te laat met hun oordeel. En hebben onvoldoende gezag over het lokale justitie apparaat in de wijk. Waardoor de ouders en hun kind(eren) niet tot hun recht komen en zelfs noodgedwongen asiel moeten zoeken in het buitenland. Op die manier wordt jarenlang kinder- en vader mishandeling gepleegd.

Moeten nog steeds vaders en kinderen vervreemd worden? Moeten we vrouwen die dat doen en de lokale justitie die hen achterna loopt blijven beschermen? Velen hebben kenmerken stoornissen die bij psychiatrie en ggz bekende zijn. Hoe lang houden die hulpverleners hun mond dicht over diegenen die zaken belazeren? Onterechte zwartmakerij en tegenwoordig zelfs anonieme verdachtmakingen worden op papier geschreven en er zijn valse verdraaiingen en aantijgingen in rapportages. Het aantal plaatsingen in pleegoudergezinnen is de afgelopen 10 jaar verdubbeld. Het gaat nu om 22.000 uithuisplaatsingen per jaar. De hulpverleners die dat doen, wensen niks anders te melden aan rechters familierecht. Het maakt de jeugdzorg schreeuwend duur. Over enkele jaren komen daar nog de claims van de getroffen gezinnen bovenop. En dat geachte heer Rouvoet heet dan uw kinderbescherming??

Reacties

- - - - - Bericht - - - - -
Datum: 13 dec 2010 14:36

- - - - - Bericht - - - - -
Van: eric watts
Datum: 9 dec 2009 23:51

dit is mooi neer gezet en hoop dat het mensen aan het denken maakt en dat er veranderingen komen in de raad van kinderbescherming en dat ze nou eens gaan nadenken en dat ze anders the werk gaan.

- - - - - Bericht - - - - -
Van: Frank Korver, Spijkenisse
Datum: 21 juni 2008

Onterecht verdachte mensen hebben iets gemeen: zij praten met politie. Sommigen leggen zelfs -onder grote druk van politie- valse bekentenissen af, anderen blijven in onschuld volharden. Zij maken allemaal de fout met politie te praten. In onderstaande uiterst interessante, nuttige en hilarische lezing legt professor James Duane uit waarom met politie praten nooit een goed idee is, beroepen op zwijgrecht is altijd beter:

 

De belangrijkste redenen die professor Duane geeft, zijn:

1. Het kan verdachte nooit helpen
2. Het zal alleen maar tégen verdachte gebruikt worden, nooit in voordeel
3. Het bewijs dat verdachte het ten laste gelegde feit heeft begaan blijkt onder andere uit De Verklaring Van De Verdachte (wet strafvordering 339 lid 2)

http://tinyurl.com/Bolderkar

Labels: Regelgeven